Selekcja

Generał Roman Polko powie Ci szczerze i prosto w oczy, czy jesteś wystarczająco dobry, żeby zostać komandosem
Grom

CKM: Najsłynniejszy polski komandos na kanapie, w kapciach, z piwem w dłoni?! Panie Generale, spoczął Pan na laurach?
Roman Polko: Oczywiście, że nie. Po odejściu z wojska mam wreszcie czas na rozwój w innych dziedzinach, wykorzystanie niedawno obronionego doktoratu. Wykładam na różnych uczelniach, biorę udział w konferencjach na całym świecie, mogę jeszcze ostrzej trenować, brać udział w morderczych maratonach...

CKM: Właśnie, przyszedłem do Pana, by się przekonać, czy nadaję się do komandosów. Zacznę od tego, że uwielbiam się bić.
R.P.:  To niekoniecznie dobra cecha, zwłaszcza gdy góruje nad rozumem. Oczywiście komandos musi dawać sobie radę w starciach wręcz. Sam musiałem czasami wykorzystywać te umiejętności w zetknięciu z niezbyt kulturalnymi ludźmi, zwłaszcza w PRL–owskich pociągach. Ale nigdy nie biłem się dla samego bicia. To bardzo zła motywacja do wstępowania w szeregi sił specjalnych.

CKM: John Rambo zawsze był głęboko umotywowany!
R.P.: Ależ to bardzo kiepski żołnierz. Wywaliłbym go z mojej jednostki na zbity pysk! W armii nie ma miejsca dla gwiazdorów chcących w pojedynkę wygrywać wojny, idących samemu z kałasznikowem na całą armię. Nie ma miejsca dla takich groźnych indywidualistów, niebezpiecznych dla innych żołnierzy.

CKM: Rozumiem, że idealny komandos to wytrenowany trep ze skłonnością do wazeliniarstwa?
R.P.: To nie tak. W GROM–ie nie zrobi się kariery dzięki tępemu wykonywaniu rozkazów i osiąganiu mistrzostwa we wchodzeniu w tyłek oficerom. Tu ceni się kreatywność, inteligencję i własne zdanie. Wręcz niepokorność. To cecha genetyczna sił specjalnych rządzących się zupełnie innymi zasadami niż zwykłe jednostki. Możesz przychodzić na służbę nieogolony i nie salutować przełożonym. Im mniej typowo wojskowych nawyków, tym mniejsze ryzyko wpadki, gdy musisz wtopić się w tłum cywilów.

CKM: Czy mogę starać się o robotę w GROM–ie, jeśli mdleję na sam widok wiertła dentystycznego?
R.P.: Może być z tym kłopot. Komandos musi mieć wysoko postawiony próg bólu. Do tego dochodzą odpowiednie ćwiczenia. W GROM–ie jednym z bardzo ważnych elementów szkolenia jest przygotowanie do przetrwania brutalnych przesłuchań. Proszę mi wierzyć – te treningi są bardzo zbliżone do realnych sytuacji. Podkreślam – bardzo!

CKM: W programie, domyślam się, są również zajęcia z waterboardingu?
R.P.: Oczywiście. Ale to nic, znacznie bardziej wstrząsające są ćwiczenia z prądem o bardzo wysokim napięciu. Wszystko odbywa się pod kontrolą lekarzy i psychologa. Ten ostatni jest przydatny nie tylko do obserwowania „ofiary”. Bacznie kontroluje także operatora grającego rolę kata. Bo czasami dochodzi do takiego wzrostu poziomu adrenaliny,  że ludzie podczas ćwiczeń zbyt daleko zapędzają się, żeby wyciągnąć zeznania.

CKM: Jeśli mam delikatne podniebienie i byle czego do ust nie wezmę...
R.P.: Brzydzą pana gąsienice i dżdżownice? Niedobrze... Trzeba być wszystkożernym. Ale spokojnie, człowiek odpowiednio głodny zje absolutnie wszystko. Swoją drogą, wspólnie zjedzony pies czy kot genialnie buduje poczucie wspólnoty wśród żołnierzy.

CKM: Ale jeszcze lepsze jest chyba wspólne zabicie człowieka?
R.P.: Przede wszystkim nie „zabicie”, lecz „wyeliminowanie”. Nie jesteśmy mordercami czerpiącymi frajdę z pozbawiania ludzi życia. Owszem, zdarzają się tacy psychopaci, lecz są natychmiast usuwani z oddziału. Profesjonalista wie,  że strzał do człowieka to ostateczność, konieczność...

CKM: Nawet jeśli ma np. 9 lat?
R.P.: O ile mierzy do ciebie z kałasznikowa...

CKM: Gdybym był celem ostrzału i zawiodły mnie – powiedzmy brutalnie – zwieracze, przekreśliłby mnie Pan jako żołnierza?
R.P.: Ludzie reagują na takie sytuacje różnie. Dowiadują się tego dopiero na polu bitwy – żaden trening z ostrą amunicją nie przygotowuje wystarczająco dobrze do tego momentu. Właśnie – przypominają mi się sytuacje z misji w byłej Jugosławii, gdzie Serbowie lubili puszczać serie z karabinu tuż obok nowych żołnierzy z kontyngentu pokojowego. Strzelali nie po to, żeby zabić, ale żeby przekonać się, czy dany żołnierz jest tchórzem. No i przy okazji świetnie się bawili (śmiech).

CKM: Ci, którzy okazywali się babami, odpadali z płaczem?
R.P: Oj, uważajmy – choć pod niektórymi względami kobiety są gorszymi żołnierzami, to jest jedna kategoria, w której przewyższają mężczyzn o głowę – chodzi o konsekwencję i bezwzględność. Mówię serio! Proszę mi uwierzyć, że to właśnie kobieta w sytuacjach ekstremalnych zachowa zimną krew i, gdy będzie taka konieczność, wyeliminuje zagrożenie, nawet jeśli będzie miało ono postać wspomnianego dziewięciolatka.

CKM: Jasna cholera!

Dodał(a): Michał Jośko Wtorek 30.08.2011